23 lutego, 2022

Urazy stawu barkowego najczęściej dotykają sportowców, jednak i od tej reguły są wyjątki. Mogą pojawić się również w wyniku przeciążenia podczas wykonywania codziennych obowiązków. Pierwszym symptomem jest uciążliwy ból, który nasila się w trakcie ruchów rękoma. Pojawić się może również zasinienie czy opuchlizna. Jak rozpoznać zwichnięcie barku? Jakie są najczęstsze rodzaje urazów stawu barkowego? Jak długo trwa rehabilitacja?

Przyczyny urazów i zwichnięcia barku

Wśród najczęstszych przyczyny urazów i zwichnięcia barku wymienia się m.in.:

upadek na wyciągniętą rękę lub ramię,
silne, bezpośrednie uderzenie w bark,
niespodziewane, gwałtowne szarpnięcie (np. podczas jazdy tramwajem),
wykręcenie przez kogoś ręki,
niefortunny ruch barku,
podnoszenie zbyt ciężkich przedmiotów,
zbyt intensywny trening,
kontuzje będące wynikiem nieodpowiedniej rozgrzewki lub jej braku,
praca fizyczna ponad siły,
wypadek komunikacyjny,
upadek podczas napadu padaczkowego,
zwyrodnienia stawu barkowego wynikające z uwarunkowań genetycznych lub wieku,
choroby o podłożu reumatycznym,
wiotkość stawów m.in. w zespole Marfana.

Urazy barku stawowego często dotykają osoby aktywne fizycznie – grające w piłkę nożną, siatkówkę, tenisa, hokej oraz uprawiające narciarstwo. Gdy już raz zwichnęliśmy bark, jesteśmy bardziej narażeni na ponowny uraz tego typu.

Najczęstsze urazy stawu barkowego

Urazy stawu barkowego wiążą się z naciągnięciem lub naderwaniem mięśni, ścięgien czy też więzadeł. Wśród najczęściej występujących obrażeń wymienia się:

uszkodzenie stożka rotatorów,
zwichnięcie barku (uszkodzeniu może ulec staw barkowy, otaczającego go więzadła i mięśnie),
niestabilność barku (w przypadku zbyt szybkiego powrotu do aktywności fizycznej po przebytym urazie lub nieprawidłowo prowadzonej rehabilitacji),
przeciążenie stawu barkowego,
zwyrodnienie stawu barkowego związane z licznymi stanami zapalnymi i krwawieniami w obrębie stawu barkowego.

Objawy urazów i zwichnięcia barku

Urazów stawu barkowego w żadnym wypadku nie należy ignorować. Z pewnością, gdy dojdzie do jakiegokolwiek uszkodzenia, pojawią się dokuczliwe objawy. Najczęściej występujące symptomy to m.in.:

intensywny ból w górnej części ramienia, który narasta w czasie ruchów rękoma,
trudności w poruszaniu kończyną,
osłabienie siły mięśniowej kończyny,
uczucie niestabilności stawu,
wystający koniec obojczyka, który po wciśnięciu ponownie „wyskakuje” (tzw. objaw klawisza),
obrzęk i opuchlizna,
zasinienie,
krwiaki,
zniekształcenie wyglądu ramienia,
głowa kości ramiennej może być wyczuwalna w okolicy pachy,
drętwienie, pieczenie lub mrowienie kończyny (gdy uszkodzony zostanie nerw),
może pojawić się również stan podgorączkowy lub gorączka oraz ogólne złe samopoczucie.

Urazy stawu barkowego – jak leczyć?

Gdy zauważymy objawy bólowe lub trudności z poruszaniem barkiem, powinniśmy udać się do lekarza. Niewyleczony uraz może skutkować poważnymi konsekwencjami. Po wykonaniu prześwietlenia (RTG) możliwe jest zdiagnozowanie miejsca i rozległości urazu oraz zastosowanie najlepszego sposobu leczenia.

Zwichnięty bark wymaga nastawienia. Najczęściej wykorzystuje się w tym celu metodę zamkniętą, bezoperacyjną. Pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe lub ogólne. W niektórych przypadkach konieczna może być interwencja chirurgiczna.

W razie urazu stawu barkowego stosowane są zimne okłady, a także leki zawierające paracetamol oraz preparaty przeciwbólowe do stosowania miejscowego (np. w formie żelu). Nie należy używać maści i plastrów rozgrzewających – zwłaszcza od razu po doznaniu obrażenia, ponieważ mogą przynieść odwrotny efekt. Nasilą ból, zwiększając opuchliznę. Z tej formy terapii można skorzystać na dalszym etapie leczenia urazu stawu barkowego. Barku nie powinno się przeciążać, często lekarz rekomenduje jego unieruchomienie za pomocą stabilizującej ortezy.

Rehabilitacja w przypadku urazów stawu barkowego

Po urazie stawu barkowego ważna jest rehabilitacja. Najczęściej polega ona na systematycznych ćwiczeniach rozciągających mięśnie. Początkowo ćwiczenia wykonywane są bez obciążenia. Następnie większy nacisk kładzie się na stabilizację stawu oraz zwiększenie siły mięśniowej. Istotna jest terapia manualna, która ma na celu poprawę ruchomości stawu i odblokowanie go. Pacjenci poddawani się fizykoterapii (np. działanie pola magnetycznego, ultradźwięki, laser). Popularny staje się także kinesiotaping.

Ćwiczenia zalecone przez rehabilitanta powinny być wykonywane regularnie – również w domu.

Leczenie wraz z rekonwalescencją po urazie stawu barkowego może trwać ok. 3-6 tygodni. Osoby, które chcą powrócić do dawnej aktywności fizycznej, powinny robić to rozważnie. Pierwszy uraz stawu barkowego zwiększa ryzyko kolejnych w przyszłości.

Jak leczyć uszkodzoną łąkotkę w kolanie?

Łąkotki to niewielkie pod względem rozmiarów części anatomiczne stawu kolanowego – ze względu jednak na swoją funkcję, budowę i lokalizację są dość mocno narażone na uszkodzenia i urazy. W większości przypadków leczenie uszkodzeń łąkotki ma charakter operacyjny. Po zabiegu konieczna jest natomiast odpowiednia rehabilitacja.

W stawie kolanowym znajdują się dwie łąkotki: boczna o kształcie koła oraz przyśrodkowa przypominająca kształtem półksiężyc. Zbudowane są z tkanki łącznej, a do ich głównych funkcji zalicza się wspomaganie poślizgu pozostałych części kolana, pogłębianie powierzchni stawowej oraz odżywanie chrząstki stawowej.

W trakcie zginania i prostowania kolana łąkotki poruszają się w przód i tył, ale dzięki swojej budowie umożliwiają także obrotowe ruchy kolana. Niestety, zarówno ze względu na pełnione funkcje, budowę, jak i lokalizację łąkotki narażone są na występowanie różnych urazów. Spotyka się je m.in. u sportowców – zawodowców i amatorów, uprawiających np. narciarstwo czy piłkę nożną (często współtowarzyszą kontuzjom więzadeł krzyżowych). Mogą one być również powikłaniem zwyrodnienia stawu kolanowego.

Uszkodzenia łąkotki (częściej przyśrodkowej niż bocznej) objawiają się m.in. bólem i obrzękiem kolana, przeskakiwaniem w stawie lub jego zblokowaniem. Niestety, większość uszkodzeń od razu kwalifikuje się do leczenia operacyjnego – leczenie zachowawcze rzadko jest skuteczne.

Leczenie i rehabilitacja uszkodzeń łąkotki

Większość operacji uszkodzonych łąkotek wykonuje się metodami artroskopowymi – przez niewielkie nacięcia skórne, co jest mniej inwazyjne dla pacjenta. W zależności od rodzaju uszkodzenia, jego dokładnej lokalizacji i stopnia zaawansowania, wykonane może zostać zszycie łąkotki, meniscektomia (całkowicie usunięcie łąkotki), operacja z użyciem sztucznych implantów zastępujących zniszczone części łąkotki lub przeszczep alogeniczny (najczęściej przy okazji rekonstrukcji więzadła).

Operacja nie oznacza oczywiście końca leczenia. Po jej wykonaniu konieczna jest trwająca od kilku do kilkunastu tygodni rehabilitacja, która ma na celu przyspieszenie gojenia, wzmocnienie tkanek oraz odzyskanie pełnego zakresu ruchu w stawie. Zastosowanie znajdują tu różne zabiegi rehabilitacyjne – krioterapia, magnetoterapia, fala uderzeniowa, ultradźwięki, prądy czy zabiegi laserowe. Nie można zapominać o kinezyterapii, czyli ćwiczeniach wykonywanych pod okiem specjalistów fizjoterapii. Rodzaj zabiegów, ich liczba i częstotliwość są dobierane do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Przeprowadzony kompleksowy proces leczenia uszkodzeń łąkotki w większości przypadków kończy się pełnym sukcesem i pozwala pacjentowi wrócić nawet do zawodowego uprawiania sportu.

W naszym centrum KRIOSONIK można skorzystać z różnych zabiegów zalecanych w przebiegu rehabilitacji po operacji uszkodzonych łąkotek. Zadzwoń lub napisz do nas i dowiedz się więcej -> http://adresdemo.pl/kriosonik/rehabilitacja-warszawa/kontakt.